रुवाई

"४ रुवाई"

१
जो हाँस्यो मुटुमा आगो लिएर
न्यायको तिर्खामा गोली पिएर
मर्ने लाई मेरो रातो सलाम
माटोका निम्ती त्यो मुटु दिएर ।

२
जन्माउनुपर्छ बिहानी नरोउ रात सम्झिएर
फुलाउनु पर्छ प्रेम्, नरोउ घात सम्झिएर
भीरमै फुल्छ गुराँसपनि फाँट खोज्दैन त्यो
दुखै सुख ठान अब नरोउ लात सम्झिएर ।

३
निर्दोष अनि अवलाका मुख मोसिएका छन कति कति
खानै आँट्या हातको गाँस् खोसिएका छन कति-कति
हाडछाला घोट्नेहरु भोक-भोकै छटपटाउँदा
श्रम चोरका ठेकेदार चैं पोसिए छन कति-कति।

४
पालेर आशा हृदय भरि नबस्नु पर्खेर
स्वर्गको बाटो हिंडेकी म त आउदिन फर्केर
कसैको छैन अमर जीवन खरानी बन्नै छ
छौन्जेल जीवन हाँसेर जिउनु नरुनु चर्केर।

प्रतिभा "प्रक्षिप्त"
आँखिसल्ला-८ धनकुटा